kadim dostlugun baslangicindan once

Sirf onu sevmem icin `ayarlanmis' hediyelerle girdi hayatima karizma. Gelirken getirdikleri arasinda favorim sari sacli guzel bebekti. Sonra cok kavga ettik, birbirimize alismamiz cok sancili oldu galiba. Simdi kadim dostum ama az cekmedik birbirimizden.

hem bir arada rahat duramayan hem de ayri kalamayanlardandik. Biraraya geldigimizde hayal gucumuzun erisebildigi her yer oyun alani, aklimiza gelen her sey oyun oluyordu. asil bilmedigimiz sey oyunun sonunda kimin caninin yanacagi:)

Ic anadolunun estikce elleri catlatan kavruk ayazinin hakim oldugu bir kis gununde oyun alanimiz mutfak ve onun devami olan balkondu. Simdi cok dusunsem de hatirlamadigim bi sebeple cok kizdirmisti beni, ben de onu balkona kilitleme cezasina mahkum ettim. Balkonun kapasini icerden kapttigim anda farketti, bi kac denemeyle kapi acilmayinca buzlu camin arkasindan golgemi takip edip avazinin ciktigi kadar bagriyordu. Icerde herseyden habersiz olan annemin balkondan gelen sesi duymasi cok da mumkun olmadigindan bendeki guven tavan yapmisti. Sessizce ve golgemi gormesine izin vermeden kilidi actim ve ayni sessilikle iceriye gidip, hic bi sey yokmus gibi annemin gozu onunde duruyordum. Karizma balkonda yirtina yirtina bagirmaya devam etsin, kapiyi acmayi denediginde nasilsa iceri girer diye rahat icim.

Cok gecmeden gelen cam kirilma sesiyle ben de annem kadar saskina donmustum. Kosa kosa gittigimiz mutfakta artik balkon kapisinin uzerindeki buzlu camin yerinde yeller estigini gormek soku atlatmamiza yetmemisti. Kapinin boslugunda da karizma, elinde olayda kullanilan suc aleti oldugunu dusundugumuz cam siseyle burnundan sinirli sinirli soluyordu hala. Ve sahne annemin... Cevap beklmeyen, pespese gelen sorular, sorudan cok cigliklar seklinde dokuluyordu annemden; neden kirdin, nasil kirdin, canin acidi mi, ne yapcaz simdi biz, neden yaptin ki bunu...

Karizmanin cevabi hazirdi tabi "ama beni balkona kilitledi, ben usudum, iceri giremedim, napiim. Benim sucum degil kizina sor". Hemen inkar havasi calmaya basladi bende, kapiyi zaten onceden actigim icin guvenle inkar ediyordum soyedigi her seyi. Annemin kapiyi acmaya yonelik ilk denemesi hic zorlanmadan basariyla sonuclaninca, saskinlik sirasi karizmadaydi:)

Bilin bakalim kim ceza aldi sonucta :) Ipucu vereyim, olay hala "karizmanin cami kirmasi" basligi altinda aniliyor:)

not; resim http://www.randrglass.com.au/ adrsinden alinmistir.

bahcedeki elma agaci ve karizma

en son konusmamiz telefondaydi, `bahcedeki elma agacini hatirliyor musun?' dedi gulerek. Ben de guldum utanarak, yanaklarim kizarmisti `nasil unuturum' dedim. `ben de hic unutmuyorum, bakma simdi guldugume' dedi dedem.

Mahallenin en guzel bahcesi ona aitti. Demirden, kocaman kirmizi kapilar sir gibi sakliyordu o guzelim bahceyi. Tabi mahalledeki cocuklar icin cennet gibiydi, ulasamadiklari. Icinde bir suru meyve agacinin oldugu ama girmenin yasak oldugu gizli bir yer. Oraya diledigi gibi girebilme ozgurlugu bir bende vardi bir de kadim dostum karizmada. simdi cok yakisikli olmus kerata, o yuzden karizma ismini yakististirdim.

tabi bizim cakamiz paha bicilemez. Oynanan oyunun kurallarini bizim istedigimiz gibi degistirmiyorlar mi, biz de gider bahcemizde oynariz. Istedigimiz oyun oynanmiyor mu, tehdit hazir, biz de bahcemize gideriz. Bahce en saglam tehdit unsurumuzdu bizim. surekli o mahallede oturmadigimiz icin, haftada bir ziyarteler sirasinda gecerliydi butun bunlar. Ziyaretlerin seyrekligi, tehdit unsurunun omrunu de uzatiyordu tabi.

bir sonbahar gunuydu. Havalarin serinlemeye baslamasina aldirmadan bahcede almistim solugu, yanimda da karizma elbette. Hemen yandaki komsu evin bahcesi de ayni olculerdeydi ama evde bir gorunup uzunca bir sure kaybolan kiracilar oldugu icin bahce bakimsizliktan kuruyup gitmisti coktan. Yan bahcede bagli olan kopekcik de acliktan olsa gerek surekli havlayip duruyordu. cok surmedi kopegin havlamalarinin dikkatimizi cekmesi. boyumuzu asan duvarin ustunden kopegi gorebilmek icin duvara yakin agaclardan birine tirmenmak da kendiliginden gelisiverdi. Cocukluk akli, hayvancagizin neden havladigini anlamadik ama `susturmak icin' ya da o anda hangi sebebi uygun gorduysek artik, agactaki elmalardan bir tanesini kopartip kopege dogru attik. Agac elma agaci ama kis elmasi. yani meyvelerin cogu henuz tam olgunlasmamis. Dedem toplama zamaninin gelmesi icin bekliyor. Bir elma ben attim, sonra bir elma karizma, sonra bir tane daha attim, o da beni takip etti... agactaki son elmaya kadar:)



Yari olmus yari ham elmalarin hepsi artik yan komsunun bahcesindeki kopek kulubesinin etrafindaydi. Cephanemiz bitince, yeni cephane arayisina gectik. Once tas atmayi denedik ama taslari almak icin asagi inmek, sonra da atmak icin yeniden agaca tirmanmak, isin keyfini kacirinca biz de eve geri donduk. Tatli yorgunluk, sobanin dayanilmaz sicagiyla birlesince kendimize yeni yaramazliklar aramaya basladik, elmalari da kopegi de coktaan unutmustuk.

saltanatimiz cok surmedi, komur almak icin bahcenin oteki ucundaki komurluge giden dedem, elmalarin yerinde yeller estigini gorunce curcuna koptu tabii. sadece dedem olsa neyse. Olayi ogrenen annem de hemen sorgulamaya dahil oldu, babam da onu takip etti.
Annem ` kizim neden attiniz elmalari yan bahceye?'
`ama kopek cok havliyodu anne'
Babam `yavrum hayvan ac tabi o yuzden havliyo'
`tamam iste biz de o yuzden attik, yesin de karni doysun diye' :)
Bunu soyledigimzi cok net hatirliyorum, cunku o sirada uydurulmus harika bir cikis yolu gibi gorunuyordu. Ben bunu soylerken de karizma beni destekliyordu arkamdan.
`Evet yazik ac kalmis hayvancik, karnini doyurduk'

Cezadan kacamadik tabi, dedemin kiymetli bahcesindeki canim elmalari mahvettigimiz icin uzunca bir sure dedem bize kusmustu. Her firsatta elmalari hatirlatiyordu.

ayni gun cok gec olmadan dedem ve babam duvardan atlayip elmalari topladilar, nerdeyse 1 cuval, ustelik cogu yenecek durumda degil henuz :)

Sonucta ananem elma pestili yapti, annem elmali pasta. bize de kisa gunun kari, elmali pastalarla ziyafet cekmek dustu :)

Simdi her ikisi de huzur icinde yatsin, ne zaman elma agaci gorsem dedemin bize cocuklar gibi kusmesini hatirliyorum ilk once, sonra da utanarak kusmesinin nedenini...

Planlar degismis ben bakmiyorken

Ne kadar pervasizca planlar yaptigimi bir kere daha yuzume vurdu hayat, sonra tam ben bunlari dusunurken yetmemis olacak ki bir aci hatirlatma daha yapti...

Cok uzun zaman oldu, o kadar uzun ki tam olarak ne kadar onceydi onu bile hatirlamiyorum simdi. Her ne sebeple olursa olsun bir dilek tutma sansi ciktiginda karsima, kendimi bilincsizce ayni dilegi dilerken bulmaya basladigimi farkettim. Goktasi yagmurlarini, yanagima dusen kirpigimi, saat baslarini, ezan seslerini ve daha bulabildigim her firsati ayni istegimi dile getirmek icin firsat saydim. Unuttugum bir ayrinti vardi, ne diledigime dikkat etmek...

Bir aksam ustu, o bir turlu sevemedigim sehrin bir kosesinde, tam gunes batarken balkona cikmistim, bilenler bilir sebebini;) Ayni dilegimi tekrarladim, ne kadar cok istedigimi anlattim kendime. Ayni aksam ustu 3. kattaki evimizi bir peygamber devesi ziyaret etmisti. Icten ice bunun dilegimin kabul edildigine isret sayarak cok huzurlu bir uyku cektigimi hatirliyorum.

Ve iste o istegin yan etkisi beni buralara, cook uzaklara surukledi bir sabah. Butun o yazismalar, resmi islemler, kosturmalar o zaman cok yorucu geldi evet ama butun bunlari baslatan surec yani asil gelis sebebi birdenbire hic beklemiyorken calmisti kapiyi.

Olsundu ki, eger o cook istedigim dilegim gercek olacaksa, dunyanin bir baska ucuna gitmek, o gune kadar hayatimda biriktirdigim insanlardan kisa bir sure ayri kalmak elbette goze alinabilecek birseydi. Neden olmasindi ki. Sure kisaydi ne de olsa. valizlerimi hazirlamaya basladigimda sadece kisa bir sure icin gidiyor olma durumunu biraz abarttigimi, buraya gelip de valizimin icine sadece tek bir kisa kollu t-short koydugumu farkedince anladim tabi :)

Iste o valizlerimi hazirladigim gunden bu yana gecen zaman 1 seneyi asti simdi. Ve bu 1 sene icerisinde ilk bakista sadece abartili bir fikir gibi gorunen o kadar cok gercege dondu ki, ben kendimi butun bu olaylarin bas kahramindan cok, izleyicisi gibi hissettim. Iste simdi o kisacik sure birden bire oldukca uzun bir sureye donustu. Hatta oyle ki ne kadar uzun olacagini kimse bilmiyor.



O peygamber devesinin ziyaretinden once, yuksek lisansini tamamlamis, akademik hayatta kayda deger bir ise sahip olmus, doktora tezi uzerinde danismanlari ile gorusen ve bilen bilir zorlu bir yeterlilik sinavini atlatmis biri olarak her seyim yerli yerinde gorunuyordu. simdi ise doktoraya yeniden basladim, hemde baska bir kitada, baska bir dilde. Calisma alanimi degistirdim, tanidigim insanlarin hepsiyle buraya geldikten sonra tanistim.

Ama bi dakka ne oldu simdi, hani benim planlarim vardi? Hani 1 sene icinde doktorayi bitirdikten sonra, baska islere yogunlasacaktim? Hani yeni bir ev vardi icinde yasayacagim? Iste donup bakinca tatli bir ruzgar gibi gorunen gercekte cok siddetli olan o firtina bana soyle fisildadi: `Sen planlar yaparken, melekler gulumsuyordu sana.'

Simdi anliyorum neden gulduklerini, komikmis gercekten.

Megerse hayat senin plan yapmana izin verecek kadar tekduze, tutarli, duragan degilmis. bir kez daha soyledim bu cumleyi...
sonra bir baska hatirlatma daha geldi dedemden, duzelttim cumlemi: hayat senin planlar yapmana izin verecek kadar uzun degilmis...

ve olum aksam olunca eve gitmek kadar dogal birseymis...

yattigin yer cennet olsun dedecim...

Merak eden varsa uzakta biyerlerde, evet yasiyorum hala. Nefes aliyorum dunyanin bi ucunda. En akla gelmeyen olasiliklar nasil gerceklige coker arkasi arkasina onu yasiyorum. Hem de cok kisa bir zamanda. Ilk yil donumu sessiz sedasiz gecti bile...